Πολιτικά επιβεβλημένη για τη συγκρότηση ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου, ενός νέου ΕΑΜ, με χαρακτηριστικά συνασπισμού εξουσίας

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε στις 29-1-2012 στη Λιβαδειά η συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ με τη συμμετοχή της ανεξάρτητης Βουλευτού Σ. Σακοράφα και του Γιάννη Μηλιού μέλους της ΠΓ του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Στην εκδήλωση που παρακολούθησε πλήθος κόσμου, παρευρέθηκαν εκπρόσωποι τοπικών φορέων και της Αυτοδιοίκησης.
Παρευρέθηκε επίσης ο εκλεγμένος Περιφερειακός Σύμβουλος Ν. Στουπής, και ο Π. Ρήγας μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ.
Στην ομιλία της η Βουλευτής  Σοφία Σακοράφα μεταξύ άλλων ανέφερε :

“….Ήρθε η ώρα. 'Η θα ματαιώσουμε την επερχόμενη λαίλαπα  ή θα μας ματαιώσει η πραγματικότητα.Και τότε, ποιο εδάφιο του Λένιν θα επιστρατεύσουμε για να αιτιολογήσουμε τη μονολιθική απραξία μας, όταν τα παιδιά μας θα φεύγουν μετανάστες.
Σε ποιό τσιτάτο του Μαρξ θα βασίσουμε τη μοναχική επαναστατικότητά μας, όταν οι απόβλητοι του νέου οικονομικού απαρτχάιντ θα είναι άσιτοι και άστεγοι.
Ποιο κεφάλαιο της εθνικής αντίστασης θα ανασύρουμε όταν θα ξεπουληθεί έδαφος και υπέδαφος.
Γιατί, ποιό κομμάτι του πολιτισμού μας θα μείνει ζωντανό, όταν θα έχουμε παραβεί ΄΄την εντολή ΄΄ του Ελύτη ΄΄ διάβασε και προσπάθησε και πολέμησε΄΄
Γιατί, τί απάντηση θα δώσουμε στην ερώτηση “κι εσύ τί έκανες για να μη γίνουν όλα αυτά”.
Θέλω να είμαι απολύτως σαφής και ξεκάθαρη ως προς το ιδεολογικό μου στίγμα.
Ο καπιταλισμός σαν κοινωνικό σύστημα χαρακτηρίζεται από την εμπορευματοποίηση των πάντων, αλλά κυρίως της εργατικής δύναμης, του χρήματος και της γης.  Σε πολιτικό επίπεδο αυτό υλοποιείται από κυβερνήσεις που υπηρετούν ή είναι έτοιμες να υπηρετήσουν καταστροφικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Θεωρώ λοιπόν ότι  οποιαδήποτε πράξη ανατρέπει τη δυνατότητα του συστήματος να εξασφαλίσει τους οικονομικούς και τους πολιτικούς όρους της επιβίωσής του, αντιτίθεται στην ίδια τη λογική του συστήματος και δημιουργεί πεδίο για σημαντικές κοινωνικές αλλαγές.
Η αντίσταση στην κυριαρχία του χρήματος και του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν έχει μόνο τον χαρακτήρα της άμυνας και του περιορισμού της ασυδοσίας των κερδοσκόπων.
Εμπεριέχει κυρίως την άρνηση της επίλυσης των οικονομικών προβλημάτων μέσα από τις λύσεις των συστημικών μηχανισμών.
Λύσεις που ισχυροποιούν οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά το λαό, είναι το αναγκαίο μεταβατικό στάδιο για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, γιατί κανένας μετασχηματισμός δεν πραγματοποιείται χωρίς αυτή την ισχυρή παρουσία του λαού.
Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας που έχει σα στόχο ακριβείας την ισχυροποίηση του λαού, οι δυνάμεις που καλούνται να οικοδομήσουν το αντιμνημονιακό μέτωπο είναι αυτοτελείς, δηλαδή ΄΄βαδίζουν χωριστά΄΄, αλλά έχουν ένα κοινό στόχο ΄΄να χτυπήσουν μαζί ΄΄.
Αυτή ακριβώς υπήρξε και η φιλοσοφία του ΕΑΜ. Σήμερα  η ιστορική και πολιτική συγκυρία είναι επιτακτικά ώριμη και πολιτικά επιβεβλημένη για τη συγκρότηση ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου, ενός νέου ΕΑΜ, με χαρακτηριστικά συνασπισμού εξουσίας.
Ένα μέτωπο που επιθετικά θα επαναδιαπραγματευθεί το χρέος και θα αρνηθεί καταρχήν το μεγάλο, το τεράστιο κομμάτι του που είναι επαχθές ή μη νομιμοποιημένο, που θα κοινωνικοποιήσει το τραπεζικό τομέα, που θα εφαρμόσει μια εναλλακτική αναπτυξιακή στρατηγική, που θα αναδιανείμει τον πλούτο και θα διασφαλίσει τα δημόσια αγαθά, που θα φορολογήσει επιτέλους το μεγάλο πλούτο και θα θωρακίσει τους αδύναμους.
Εάν όχι τώρα, τότε πότε;
Εάν όχι εμείς, τότε ποιοι;
Στην ομιλία του ο Γιάννης Μηλιός μεταξύ άλλων ανέφερε :
“….Μια εναλλακτική διακυβέρνηση είναι αναγκαία. Μια διακυβέρνηση που θα προστατεύει την κοινωνία από τον ασφυκτικό έλεγχο των χρηματαγορών και θα προτάσσει τις κοινωνικές ανάγκες έναντι του καταναγκασμού για συνεχή αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η «λογική» των κοινωνικών αναγκών και του κοινωνικού ελέγχου αποτελεί ένα εναλλακτικό πρόταγμα απέναντι στη λογική της «ανταγωνιστικότητας» και του κέρδους ως προϋπόθεσης για την (ανεύρετη) λαϊκή ευημερία. Αποκτά έτσι αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, επιτρέπει να τεθεί με μαζικούς όρους η προοπτική του σοσιαλισμού. Όμως, για μια τέτοια προοπτική απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων σε ένα κοινό πλαίσιο συγκεκριμένων στόχων.
Πρώτος Στόχος: Η οργάνωση μιας καθολικής αντίστασης απέναντι στην σημερινή επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα, την εργασία και το κοινωνικό κράτος. Αιχμή των κοινωνικών αγώνων πρέπει να είναι η κοινωνική αλληλεγγύη, η υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων και της απασχόλησης, η διεύρυνση των κοινωνικών αγαθών.
Δεύτερος στόχος: Η δίκαιη αναδιανομή του πλούτου. Η φορολόγηση του κεφαλαίου και του συσσωρευμένου πλούτου, καθώς και των χρηματιστηριακών συναλλαγών με στόχο ένα κοινωνικό ισοσκελισμένο κρατικό Προϋπολογισμό. Η κοινωνική προστασία και η στήριξη του λαϊκού εισοδήματος. Η δραστική περικοπή του κράτους καταστολής υπέρ του κράτους πρόνοιας.
Τρίτος στόχος: Η αποτροπή της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας. Η ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης, με στόχο τη διαφάνεια και την κοινωνική αποτελεσματικότητα και λογοδοσία.
Τέταρτος στόχος:  Η αναδιαπραγμάτευση του χρέους, με στόχο τη διαγραφή μεγάλου μέρους του (αυτού που διακρατούν οι τράπεζες, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, τα «επενδυτικά» κεφάλαια) και τη βελτίωση των όρων αποπληρωμής και τη μείωση της δαπάνης εξυπηρέτησης σε βιώσιμα επίπεδα του τμήματος που διακρατούν τα ελληνικά και διεθνή ασφαλιστικά ταμεία και οι μικροκαταθέτες.
Πέμπτος στόχος: Η χειραφέτηση από τον έλεγχο των αγορών. Η όποια ρύθμιση του χρέους από μόνη της δεν μπορεί να διασφαλίσει ότι δεν θα επανέλθουμε σε ένα καθεστώς υπερχρέωσης. Χρειάζεται λοιπόν ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης, στο οποίο καθοριστικό ρόλο θα παίζουν οι σταθερές εργασιακές σχέσεις, η ισχυρή δημόσια παρέμβαση για αναδιανομή και ανακατανομή πόρων υπέρ των επενδύσεων, της πλήρους απασχόλησης και της περιβαλλοντικής προστασίας, καθώς και μια νέα λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της ΖτΕ, που θα χρηματοδοτεί με ευνοϊκούς όρους την ανάπτυξη αυτή. Σήμερα η ΕΚΤ δανείζει τις ιδιωτικές τράπεζες με επιτόκιο 1%, ενώ τα κράτη με πολλαπλάσιο επιτόκιο. Αυτό είναι μια απόφαση καθαρά πολιτική. Και με πολιτικούς όρους μπορεί και πρέπει να ανατραπεί.
Έκτος στόχος: Ένα τραπεζικό σύστημα στην υπηρεσία της κοινωνίας. Στην Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια έχουν δοθεί στις τράπεζες σε ρευστό και εγγυήσεις σχεδόν όσα δανειζόμαστε από τη τρόικα. Το αίτημα, λοιπόν για κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι δίκαιο και αναγκαίο. Για ένα τραπεζικό σύστημα υπό δημόσιο έλεγχο που θα υπερασπίζεται και θα προωθεί το δημόσιο συμφέρον (με διαφοροποιημένες πολιτικές «ειδικού σκοπού» που θα διευκολύνουν την ανάπτυξη, την κοινωνική προστασία, την κοινωνική συνοχή και το περιβάλλον, καθώς και για την προστασία των αποταμιεύσεων από αυθαίρετες και καταχρηστικές πρακτικές) και όχι το συμφέρον κάποιων αόρατων μετόχων.
Έβδομος στόχος: Η ρύθμιση του εσωτερικού ιδιωτικού χρέους και κυρίως των υπερχρεωμένων νοικοκυριών
Όγδοος στόχος: Η υπεράσπιση της δημοκρατίας μέσα στην κρίση.