Η Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση ήρθε. ΚΑΙ ΜΕΤΑ?

Πεποίθησή  μου είναι  ότι  όσο  οι  θεσμοί  διακυβέρνησης  και  διοίκησης  μιας  χώρας  απομακρύνονται  από  την  κοινωνία, τόσο  αυτό  αποτελεί  μειονέκτημα  για  την  κοινωνία.
Αν  μάλιστα  πρόκειται  για μια Δημοκρατική κοινωνία, τότε  αυτό  αποτελεί  και  πλήγμα  στη  δημοκρατία.
Ξεκινώντας  από  αυτή  την  πεποίθηση  θεώρησα  από  την αρχή  ότι  το σχέδιο  Καλλικράτης  για  την  αυτοδιοίκηση,  σε  αντίθεση  με  τα  λεγόμενα  των  περισσοτέρων  (συνήθως  εκφραστές  της  κυβέρνησης  και  της  αξιωματικής  αντιπολίτευσης),  όχι  μόνο  δεν  θα βοηθήσει  τις  τοπικές κοινωνίες αλλά περισσότερο  θα  εξυπηρετήσει  την  κεντρική  εξουσία,  στα  όποια  σχέδια  της,  όποια  κι  αν  είναι  αυτή (ΠΑΣΟΚ  ή  Ν.Δ.). 
Ο  προηγούμενος  τρόπος  αυτοδιοίκησης  όχι  μόνο  δεν  βοηθήθηκε  να  λειτουργήσει,  αλλά  ουσιαστικά  υπονομεύτηκε. Οι  όποιες  κεντρικές  εξουσίες  εκμεταλλεύονταν  πάντα τους  πόρους  των  τοπικών κοινωνιών με  ελάχιστη  ουσιαστικά  ανταπόδοση  προς  αυτές. Θα  φανεί  ίσως  παράδοξο,  αλλά  ο πρωτύτερος  τρόπος  αυτοδιοίκησης  είχε  βαθιά  ιστορία  και  ήταν  βαθύτατα  δημοκρατικός.

Έχει  την  απαρχή  του,  στα  πρώτα  χρόνια  της  Ελληνικής  ιστορίας   όταν  τα  πρώτα  χωριά  και  οι  πρώτες  μικρές  πόλεις,  συνεργάζονταν  και  με δημοκρατικό  τρόπο δημιουργούσαν  μεγαλύτερες  κοινωνίες  συνεργασίας, τις  Αμφικτιονίες.
Αντίθετα  η  απομάκρυνση  των  θεσμών  διακυβέρνησης  από  τις  κοινωνίες, θυμίζει ή παραπέμπει  περισσότερο  σε  αυτοκρατορίες, θυμίζει  τις  αρχαίες  Περσικές  Σατραπείες,  τα  Βυζαντινά  Θέματα  αλλά  και  τα  πιο  πρόσφατα  Οθωμανικά  Πασαλίκια. Θέλω  να  ελπίζω  ότι  οι  σκέψεις  μου  και  οι  ανησυχίες  μου,  θα  είναι  λανθασμένες  κι  ότι  στην  πράξη  ο  Καλλικράτης  θα  λειτουργήσει  υπέρ  των  τοπικών  κοινωνιών.  Το  μέλλον  θα  δείξει. Τώρα  όμως  που  το  νέο  αυτοδιοικητικό  σύστημα  παίρνει  «σάρκα  και  οστά», το  θέμα  είναι, τι  μέλλεται;
Επειδή  πιστεύω,  ότι  η  πολιτική  υπάρχει  για  να  υπηρετεί  τον  άνθρωπο  και  την  κοινωνία, και  επειδή  το  πρώτιστο  αγαθό  του  ανθρώπου  είναι  η υγεία,  θεωρώ  ότι  η  νέα  αυτοδιοικητική  αρχή,  οφείλει  πρώτα να  ξεκινήσει  το  έργο  της  από  τα  ζητήματα  που  άπτονται  της  υγείας.
Και  τα πιο  σημαντικά είναι αυτά που  αφορούν  την μόλυνση του  περιβάλλοντος  σε   συγκεκριμένες  περιοχές.
Κυρίαρχο  φυσικά είναι η μόλυνση  του  Ασωπού  και  της γύρω  περιοχής,  αλλά  και  του  Μαλιακού  κόλπου, όπως  επίσης και  του  Κορινθιακού  στην περιοχή  της  Αντίκυρας. Το  πρόβλημα  του  Ασωπού είναι  τεράστιο, αλλά  και  ντροπή  για  τον σύγχρονο πολιτισμό  μας. Η νέα  Περιφερειακή  ΑυτοΔιοίκηση  οφείλει να λειτουργήσει  άμεσα  με  ίδια  ευθύνη, χωρίς  εξαρτήσεις  από την  κεντρική  διοίκηση, στην οποία  ενδεχομένως  να  κρύβονται  ιδιοτέλειες, όπως φαίνονται  με  πληρωμένα  άρθρα στον  Αθηναϊκό  τύπο.
Η λύση  ίσως δεν μπορεί  να  είναι  άμεση, αλλά  πρέπει  να  προωθήσει  ένα  νέο  χωροταξικό  σχεδιασμό  κατ΄ αρχήν της  βιομηχανικής  ζώνης  των  Οινοφύτων  και στη  συνέχεια  και  της  ευρύτερης  περιοχής  που  θα  επεκτείνεται  τόσο  προς την πλευρά  της  Αθήνας, όσο  και  προς  την πλευρά  της  Χαλκίδας.
Όσο  κι αν αυτό φαίνεται  ένα  τεράστιο  έργο, είναι  απολύτως  απαραίτητο  ώστε  να  προωθηθεί  μέσα  από ένα  τέτοιο  έργο  η  διαχείριση των  λυμάτων και  των  αποβλήτων  (και των στερεών)  όλων  των  βιομηχανιών με την υποχρεωτική  ένταξη  τους,   αλλά  και  των  κατοικήσιμων  περιοχών. Φυσικά  ένα  τέτοιο  έργο  δεν  λειτουργεί  μόνο για την προστασία  του  περιβάλλοντος, αλλά  είναι  και  αναπτυξιακό.
Παράλληλα  είναι  αναγκαίο  να  προωθηθούν  νέες  αγροτικές καλλιέργειες  μικρότερης έντασης της  γης, ώστε  να  μειωθεί  η  επιβάρυνση  των  γεωργικών  εδαφών από την  περαιτέρω μόλυνση  π.χ. επέκταση στην καλλιέργεια  σιτηρών κ.λπ.
Θα ήταν  χρήσιμο, αναγκαίο  θα  έλεγα, ένα  μέρος αγροτικής  γης  χαμηλής  απόδοσης  να  μετατραπεί  σε  δασική  έκταση. Για  κάτι  τέτοιο  θα  μπορούσε  να  απαιτηθεί  η  οικονομική  υποστήριξη  από  τα αναπτυξιακά προγράμματα. Αυτό ίσως  μακροπρόθεσμα  θα  μπορούσε  να  ήταν  και  εκμεταλλεύσιμο.  Απλά,  κατά  την  εκτίμησή  μου  χρειάζεται  όραμα.
Σε μια  τέτοια  προσπάθεια  η  νέα  Περιφερειακή  Διοίκηση  οφείλει  να διεκδικήσει  την  σύμπραξη   της  Ευρωπαϊκής  Ένωσης  σε  τεχνογνωσία,  αλλά  και  σε  οικονομική  υποστήριξη. Ανάλογα οφείλει  να  λειτουργήσει και στον  Μαλιακό  κόλπο αλλά  και  στον  Κορινθιακό.
Οφείλει  η  νέα  Διοίκηση  να  δώσει  οριστικές  απαντήσεις  στους  κάτοικους  των  γύρω  περιοχών, αν  πράγματι  δεν  μολύνονται  αυτές  οι  περιοχές.
Παράλληλα, οφείλει να αναλάβει  άμεσα  τις  υποχρεώσεις  της  για  τα  Νοσοκομεία  της  περιφέρειας,  ώστε  η  λειτουργία  τους  να  εξυπηρετεί  τις  τοπικές  κοινωνίες  και  να  μην  υποβαθμιστούν  περαιτέρω όπως  συστηματικά  γίνεται  τελευταία, δημιουργώντας  την  εντύπωση  ότι  από  κάποιους (ενδεχομένως  και  από  την  κυβέρνηση) σχεδιάζεται  η  εκποίηση  των  Νοσοκομείων  σε  ιδιωτικά  συμφέροντα.     
Επειδή  όμως  τα  πάντα  είναι  συνυφασμένα  με  την  οικονομία,  η  νέα  Περιφερειακή  Διοίκηση  έχει  ένα τεράστιο  έργο  να  κάνει  και  στον  τομέα  αυτό. Οφείλει  ξεκινώντας,  να  οργανώσει όλη
την   οικονομική  δραστηριότητα  με  κυρίαρχη  λογική  την  νοικοκυροσύνη  αλλά και την οικονομική ανάπτυξη  της  περιοχής.    

ΜΑΡΚΟΣ  ΧΡΗΣΤΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ-ΛΟΓΙΣΤΗΣ
Mέλος της Επιτροπής προγράμματος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ
Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας.