Ο καθένας μας πάνω από τον εαυτό του, αυτή είναι η σημερινή ιστορική ευθύνη όλων μας, αυτή είναι η σημερινή ιστορική ευθύνη της αριστεράς.

Ομιλία της Βουλευτού Σοφία Σακοράφα
Αλιβέρι Εύβοιας

Κυρίες και κύριοι,
Αγαπητοί φίλοι και συναγωνιστές,
Ευχαριστώ για την πρόσκληση στη σημερινή σας εκδήλωση που αποδεικνύει ότι παντού, σε όλη την Ελλάδα, οι πολίτες παίρνουν πρωτοβουλίες και δείχνουν αποφασισμένοι να βγούν μπροστά και να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να διαμορφώνουν οι ίδιοι το παρών και το μέλλον τους.

Ένα δικαίωμα που είναι αλήθεια πως για πολλούς λόγους είχαμε “ξεχάσει” ότι είναι και διαρκής υποχρέωσή μας να το υπερασπιζόμαστε και να μην το εκχωρούμε σε κανέναν.
Μέχρι σήμερα έχω πραγματοποιήσει πολλές ομιλίες με πολιτικό περιεχόμενο, με οικονομικό στίγμα, με διεξοδικό χαρακτήρα με την έννοια της προβολής και της ανάλυσης της αναγκαιότητας σύστασης Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το δημόσιο χρέος.
Αναγκάζομαι σήμερα να πω ότι δυστυχώς η κρισιμότητα των στιγμών έχει υπερβεί κάθε επιμέρους πολιτική ανάλυση, κάθε επιμέρους πολιτική πρόταση.
Και για το λόγο αυτό, πέρα από την αναγκαιότητα της ΕΛΕ, την αναγκαιότητα της ενημέρωσης του λαού για τη φύση και την προέλευση του χρέους,
πέρα από  το ρόλο της ΕΛΕ στην κατεύθυνση της άρνησης του μη νομιμοποιημένου ή του μη βιώσιμου χρέους, πέρα από τη σημασία της ΕΛΕ σαν σημαντικό εργαλείο κινητοποίησης και ενεργοποίησης του λαού μας στην υπεράσπιση του δίκαιου και του δίκιου
πέρα από  τη διαδικασία της ΕΛΕ που αποκαλυπτικά και βαθύτατα καταδεικνύει όλες εκείνες τις αιτίες που μας έφτασαν έως εδώ.
Έρχομαι σήμερα μπροστά σας με μία ευθύνη που ξεπερνάει την πολιτική ευθύνη,  που ξεπερνάει την ηθική ευθύνη.
Έρχομαι σήμερα μπροστά σας με μία ευθύνη που θα μου επιτρέψετε να τολμήσω να την ονομάσω πατριωτική ευθύνη.
Πατριωτική με την έννοια, το βάθος και το περιεχόμενο που δίναμε πάντα όταν μια απειλή εξωτερική ή εσωτερική είχε σα στόχο την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία του λαού μας.
Τέτοιες απειλές δεν τις ζούμε συχνά στην ιστορία. Τούτες οι στιγμές ισοδυναμούν ίσως με την απειλή των δύο παγκοσμίων πολέμων.
Το διακύβευμα αυτής της απειλής είναι η ανεξαρτησία μας, η δυνατότητα να υπάρξουμε στο μέλλον, η δυνατότητα του λαού μας να μπορεί να επιβιώσει.
Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Η η πατρίδα μας διαμελίζεται  σε φιλέτα και ξεπουλιέται. Εκποιείται  γη, νερό και αέρας.
Πωλούνται οι  νέοι στα σκλαβοπάζαρα των εξωτερικών αγορών.
Και το ερώτημα είναι αμείλικτο.
Τί είναι μια πατρίδα χωρίς τον πλούτο της, χωρίς τα εργαλεία ανάπτυξής της, χωρίς τη νέα γενιά της.
Τί είναι μια πατρίδα που δεν κατέχει τα λιμάνια και   τα αεροδρόμιά της, τους δρόμους και τα γεφύρια της,
που δεν έχει δικαιώματα στο υπέδαφός της, που είναι στα χέρια ξένων  δίκτυα και ενέργεια.
Η Ελλάδα δρομολογείται να καταντήσει ένα πουκάμισο αδειανό.
Την απόλυτη και κυρίαρχη ευθύνη για αυτήν την εξέλιξη την έχει η κυβέρνηση. Αλλά όχι μόνον.
Αυτό το ξεπούλημα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα προσυπογραφεί και από τη Νέα Δημοκρατία, και από το ΛΑΟΣ και από το μόρφωμα της Ντόρας Μπακογιάννη.
Πρόκειται για ένα ξεπούλημα με την υπογραφή όλων όσων μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση, με υπογραφή των  εντεταλμένων από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, με υπογραφή των  διαπλεκομένων, των  εθνοκάπηλων, των συναλασσομένων που ανταλάσσουν ψήφο με κομμάτι γης.
Και τι επιστράτευσαν και επιστρατεύουν για να επιτύχουν αυτό το ξεπούλημα?
Πρώτα και κύρια και τότε, τον περσινό Μάιο και τώρα το μονόδρομο και τη χρεωκοπία.
Ταυτόχρονα με αυτόν τον εκφοβισμό, αναπτύχθηκε το δόγμα της συνενοχής : μαζί τα φάγαμε
Ζητούμενο αυτής της συνενοχής υπήρξε να κατασπαράξει ο ένοχος ΄΄ τεμπέλης ΄΄ δημόσιος υπάλληλος, τον ένοχο ΄΄ τζαμπατζή΄΄ αγρότη, ώστε η κορυφή της πυραμίδας, αυτοί δηλαδή που μας οδήγησαν εκεί, να εξακολουθούν να είναι άχραντοι και αμόλυντοι.
Η συνενοχή λειτουργεί σαν ένα ιδιότυπο λοιμοκαθαρτήριο που ενοχοποιεί τον ελληνικό λαό και αθωώνει το πολιτικό σύστημα.
Φτάσανε στο έσχατο σημείο να επιστρατεύσουνε  και μια γνώριμη φωνή από τα παλιά. Μια φορτισμένη φωνή.
Κάποτε καλούσε τον ελληνικό λαό στο Πολυτεχνείο, τώρα κάλεσε το λαό σε υποταγή σε αυτήν την ιδιότυπη κατοχή.
Γιατί αλλιώς ένα άλλο τεθωρακισμένο, το ΔΝΤ, θα τον τιμωρήσει με επιστροφή στη δραχμή.
Και για το τέλος αφήσανε το καλύτερο.
Μέσα από ένα ανασχηματισμό παρωδία, δημιούργησαν το νέο δόγμα.
Από τα πιο επίσημα χείλη ακούσαμε ότι το μεσοπρόθεσμο δεν είναι ένα νέο μνημόνιο, αλλά το σχέδιο ανάπτυξης της Ελλάδας.
Μέσα σε μια νύκτα βαφτίσανε τη χρεωκοπία ανάπτυξη, και το ξεπούλημα σχέδιο ανάταξης της ελληνικής οικονομίας.
Αγαπητοί φίλοι,
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος.
Βάναυσα νεοφιλελεύθερη, υποστηριζόμενη επί της ουσίας από όλες τις πολιτικές δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού, με την επικάλυψη του σχεδίου ανάπτυξης .
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη.
Ο ελληνικός λαός.
Ο εχθρός λαός, στα σχέδιά τους.
Ο ελληνικός λαός ενώνετε σε ένα ισχυρό μέτωπο.
Η πλατεία Συντάγματος, τόπος αντίστασης, αλλά και πολλές πλατείες σε όλη την Ελλάδα, μετατράπηκαν σε τόπο ένωσης δυνάμεων και ανθρώπων που ή είχαν πολλά χρόνια να συναντηθούν ή δεν είχαν ξανασυναντηθεί ποτέ.
Η πλατεία Συντάγματος ένωσε τις παραχαραγμένες αξίες ΄΄ σοσιαλιστικό ΄΄ και ΄΄κίνημα΄΄ , με ένα νέο κίνημα που επαναπάτρισε την άμεση δημοκρατία , την αυτοοργάνωση, την αυτοθέσμιση.
Ένωσε το δεξιό εργάτη με τον γιο του, που δεν ψήφισε ποτέ κανέναν
Ένωσε τη συνταξιούχο με τα εγγόνια της, η μεν μαγειρεύει για τα εγγόνια και αυτά τις μαθαίνουν πώς να προφυλαχθεί από τα ασφυξιογόνα
Η πλατεία Συντάγματος ένωσε πριν λίγες ημέρες το Μανώλη Γλέζο με το νέο που περήφανα κρατά την ελληνική σημαία, ως ένδειξη απελευθερωτικού αγώνα.
Και το σπουδαιότερο, έγινε τόπος συνάντησης διαφορετικά πορευομένων μέχρι σήμερα  και τους έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσουν το ταυτόσημο αιτημάτων και άμεσων στόχων.
Και σε αυτή τη φάση η κυβέρνηση και το σύστημα, παραμορφώνοντας την ιστορία, ανέσυραν τα Ιουλιανά. Σήμερα, όμως, ζούμε τα Ιουνιανά.
Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου είναι ενάντια της κυβέρνησης, που μετατράπηκε σε όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου απαξιώνουν αυτούς που υποτίθεται ότι τον εκπροσωπούν,  και  τους αναγκάζουν να αναρωτιούνται ΄΄ πόσο ακόμα θα αντέχω να με προπηλακίζουν΄΄
Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου ενώ καταλαβαίνουν πια ότι το ντόμινο είναι η σκληρή απειλή για το σύστημα, το σκληρό διαπραγματευτικό μας χαρτί, βλέπουν μια ελληνική κυβέρνηση ενδοτική, ανυπόληπτη, υποτακτική και μοιραία.
Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου πολιορκούν τη Βουλή.
Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου ξέρουν ότι υπάρχει η πάνω Βουλή και η κάτω Βουλή.
Και συμμετέχουν σε αυτή.
Η πάνω Βουλή πολιορκημένη και απαξιωμένη δίνει   ψήφο εμπιστοσύνης.
Η κάτω βουλή κατάμεστη και ζωντανή ψήφισε εδώ και μέρες.
Απέναντι σε  μια παραπαίουσα και τρομοκρατημένη κυβέρνηση, που επειδή φοβάται εκφοβίζει, ψήφισε λεβεντιά και κανείς δεν έφυγε από εκεί, αν δε φύγουν πρώτα κάποιοι από αλλού.
Απέναντι σε  μια κυβέρνηση απομονωμένη με πλέξι γκλας και οδοφράγματα, ψήφισε συμμετοχή και ενωτικές πρωτοβουλίες με συνδικάτα και πρωτοβάθμια σωματεία.
Απέναντι σε  μια κυβέρνηση, τα μέλη της οποίας το πρωί λένε άλλα και το απόγευμα άλλα, ψήφισε αταλάντευτο αντιμνημονιακό αγώνα.
Απέναντι σε  μια βουλή, που εκτρέπεται χωρίς να εντρέπεται, εκχωρώντας κυρίαρχες δικαιοδοσίες στην αρχή του ενός, ψήφισε άμεση δημοκρατία.
Απέναντι σε  μια μαζική προπαγάνδα και καταστροφολογία, αντέταξε τη γνώση, τη συζήτηση, την ενημέρωση, τη ζύμωση, σαν άλλη εκκλησία του Δήμου.
Απέναντι στη σκληρή και επαίσχυντη καταστολή, που βρώμισε την πλατεία της 3ης του Σεπτέμβρη με χημικά, πρόβαλλε μια άλλη πλατεία, της αυτοοργάνωσης, του πολιτισμού, της δημοκρατίας.
Απέναντι σε αυτήν την πρωτόγνωρη διαδικασία είμαστε υποχρεωμένοι να τοποθετηθούμε πολιτικά σε σχέση με την πιο ωμή πραγματικότητα που επιβλήθηκε στον τόπο μας.
Θα χρησιμοποιήσω μια φράση του Ζιζέκ, από μια διάλεξη που έδωσε στην Αθήνα.
Λέει λοιπόν ο Ζιζέκ ότι στην Κίνα όταν θέλουν να καταραστούν κάποιον του λένε ΄΄ είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς΄΄.
Γιατί φίλες και φίλοι, οι ενδιαφέροντες καιροί, όπως οι δικοί μας τώρα, είναι καιροί σκληροί, καιροί μέγιστων συγκρούσεων, καιροί ύψιστης δυσκολίας.
Πρέπει να τονίσουμε με κάθε τόνο και με κάθε τρόπο, ότι από αυτήν την κατάσταση δεν μπορούμε να βγούμε με κανένα μαγικό ραβδί, που θα μας επιστρέψει σε μια πρότερη κατάσταση καλύτερη, ή σε μια ύστερη κατάσταση ευημερίας.
Αυτή τη στιγμή δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας.
Και οι δύο είναι επώδυνοι.
Ο ένας είναι αυτός που ήδη πορευόμαστε.
Που θα οδηγεί πάντα από γκρεμό σε άλλο γκρεμό.
Από δανεισμό σε άλλο δανεισμό με όρους φτώχειας για το λαό μας.
Και τελικά σε μια χρεωκοπία, που θα μας την επιβάλλουν διασώζοντας τράπεζες και ισχυρά κεφάλαια και παραδίδοντας τον ελληνικό λαό στην απόλυτη φτώχεια.
Μετατρέποντας την Ελλάδα στο κομψό όρο ύπατη αρμοστεία ή στο γνωστό μπανανία.
Ο άλλος, όμως, έχει ισχυρές πιθανότητες, μέσα σε κάποια χρόνια να δημιουργήσει συνθήκες ανθρώπινες για τα παιδιά μας.
Σε αυτόν τον άλλο δρόμο, θέλω να αναφερθώ, πάντα με δεδομένη  τη δυσκολία του για το σήμερα, αλλά με υπογραμμισμένη την ελπίδα του για το αύριο.
Η πρόταση πρέπει να είναι σαφής και συγκεκριμένη.
Και κυρίως να συνεγείρει το Λαό σε μια διαδικασία συμμετοχής και πρωταγωνιστικού ρόλου τόσο στη διαμόρφωσή της όσο, και το σημαντικότερο, στην παραπέρα στήριξη και υλοποίησή της.
Γιατί αν το κίνημα και η κοινωνία γενικότερα δεν είναι πεπεισμένη και αποφασισμένη να υποστηρίξει και να στηρίξει τις επιλογές της,
Αναδιάρθρωση, με πρωτοβουλία του δανειζόμενου, δηλαδή «από τα κάτω».
Μία τέτοια πρωτοβουλία έχει ορισμένα βασικά στοιχεία.
Το πρώτο είναι η άμεση παύση πληρωμών για να πάρει η Ελλάδα την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Το δεύτερο είναι ότι θα πρέπει να υπάρξει διαφάνεια στο ζήτημα του χρέους, που σημαίνει ότι πρέπει να σχηματιστεί διεθνής Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, με συμμετοχή εργατικών οργανώσεων και κοινωνίας των πολιτών, για να εξετάσει τις συμβάσεις του χρέους.
Το τρίτο θα πρέπει να προχωρήσουμε σε άμεσες διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές μας, προτείνοντας ευθέως βαθύ «κούρεμα».
Για να αποφασίσουμε πόσο θα είναι αυτό, θα πρέπει πρώτα να πέσει φως στα στοιχεία του χρέους και αυτός είναι ακόμη ένας λόγος για να σχηματιστεί η διεθνής Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, ώστε να ελέγξει το απαχθές ή το μη νομιμοποιημένο ή το μη βιώσιμο.
Η παραπάνω πρόταση δεν αποτελεί άσκηση επί χάρτου, όπως και το βασικό της εργαλείο η ΕΛΕ δεν είναι φαντασίωση.
Η ΕΛΕ είναι ένα εργαλείο στα χέρια μας και ταυτόχρονα είναι και η απόδειξη.
Χρειαζόμαστε μια απόδειξη κατανοητή και απτή ότι κάπου στον πλανήτη, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, αναπτύχθηκε μια άλλη πρακτική, μια άλλη λογική, με συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Μια απόδειξη που λέει ότι κάπου στον πλανήτη, σε παρόμοιες ασφυκτικές πιέσεις, ένας λαός, ένα κράτος κατόρθωσε να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο.
Η ΕΛΕ έρχεται από τον Ισημερινό, από την Βραζιλία, έχει μεθοδολογία, έχει σαφή και συγκεκριμένα αποτελέσματα, έχει τεχνογνωσία, έχει πρόταση διεξόδου.
Η ΕΛΕ είναι ένα έγκυρο εργαλείο γιατί είναι ανεξάρτητη.
Δεν πρόκειται για μία ακόμη επιτροπή στα όρια του κοινοβουλευτικού ελέγχου, με τα γνωστά αποτελέσματα της συγκάλυψης και της ματαίωσης κάθε προσδοκίας για έλεγχο, διαφάνεια και απόδοση ευθυνών.
Δεν πρόκειται για μια επιτροπή σοφών, τύπου κλειστού κλαμπ.
Η ΕΛΕ  είναι μια επιτροπή διεθνής, που αποτελείται από ειδικούς λογιστές του χρέους και των δημόσιων οικονομικών, από νομικούς, οικονομολόγους.
Βασίζεται όμως και αποκτά πραγματική υπόσταση στο βαθμό που η κοινωνία των πολιτών εμπλέκεται.
Οι αντιπρόσωποι των εργατικών οργανώσεων, τα συνδικάτα, τα σωματεία, οι επιστημονικοί σύλλογοι, τα μέλη των οργανώσεων την κοινωνίας των πολιτών είναι οι συμμέτοχοι, οι ελεγκτές, οι κριτές.
Για αυτό μιλάμε για κοινωνικό έλεγχο του δημόσιου χρέους.
Αγαπητοί φίλοι,
Η σημερνική περίοδος εκτός από τραγική έχει ταυτόχρονα και μία αξία.
Μια αξία που σκόπιμα διαστρεβλώθηκε από διάφορες θεωρίες, όπως αυτή περί του τέλους της ιστορίας και της θριαμβέβουσας φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Η αξία της σημερινής εποχής είναι ότι πράγματι μας τοποθετεί απέναντι σε ένα τέλος
Το τέλος της δημοκρατίας.
Το τέλος των όποιων κοινωνικών αποθεμάτων του καπιταλισμού.
Το τέλος των ψευδαισθήσεων που παρείχε το πολιτικό σύστημα.
Και εάν θέλουμε σε αυτό το τέλος να συμπληρώσουμε μια νέα αρχή είναι τώρα η ώρα όλων των δυνάμεων της αριστεράς και της προόδου.
Χωρίς ελιτισμούς και ηγεμονισμούς.
Χωρίς περιχαρακώσεις.
Όχι σα τις μύγα μέσα στο γάλα, αλλά σαν το ψάρι μέσα στο νερό, έτσι πρέπει να είναι η αριστερά σήμερα.
Ανοικτή, χωρίς όμως να είναι πλαδαρή.
Διεσδυτική, χωρίς όμως να είναι καπελωτική.
Κινηματική, χωρίς όμως να είναι μόνο υπέρ του λαού, αλλά δίπλα στο λαό, μαζί με το λαό.
Μετωπική, χωρίς όμως να πάψει να είναι αιχμηρή.
Κάποιοι ίσως μιλούν για την ανίατη παθογένειά της, την πολυδιάσπαση.
Εδώ σήμερα θα σας μεταφέρω μια σκηνή από τη μεγάλη απεργία της 15ης Ιουνίου, στην πλατεία Συντάγματος, όπου και βρεθήκαμε μετά από πολλά χρόνια όλοι μαζί στον ίσιο χώρο.
Μέσα από κάποιο μπλοκ της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς σηκώνεται ένα χέρι και ακούγεται ένα όνομα.
Το νεύμα και η φωνή απευθύνεται στο μπλοκ του ΠΑΜΕ.
Δύο άνθρωποι ξανασυναντήθηκαν.
Ο σύντροφος και ο σύντροφος.
Έξω από μπλόκα τους, έξω απί τις διαχωριστικές γραμμές και βαθιά χωμένοι μέσα στους στίχους του Γιάννη Ρίτσου
΄΄ΕΔΩ είναι φως αδερφικό — απλά τα χέρια και τα μάτια.
Εδώ δεν είναι νάμαι εγώ πάνω από σένα ή εσύ πάνω από μένα.
Εδώ είναι νάναι ο καθένας μας πάνω απ' τον εαυτό του΄΄.
Ο καθένας μας πάνω από τον εαυτό του, αυτή είναι η σημερινή ιστορική ευθύνη όλων μας, αυτή είναι η σημερινή ιστορική ευθύνη της αριστεράς.
Είναι η ώρα να την αναλάβουμε όλοι.